Asociacion

Në psikologjinë jungiane, asociacionet (shq. shoqërimet) i referohen lidhjeve mendore spontane që shfaqen në përgjigje të një stimulimi specifik (zakonisht një fjalë, imazh apo simbol). Ato shërbejnë si një portë drejt pavetëdijes, duke zbuluar përmbajtje latente të psikës.

Jungu përdori këtë metodë për të zbuluar komplekset autonome brenda psikës së një individi. Përmes llojit, shpejtësisë dhe përmbajtjes së përgjigjeve, asociacionet zbulojnë material të pavetëdijshëm që ndryshe do të ishte i paarritshëm për egon.

 Etimologjia

 Fjala asociacion rrjedh nga latinishtja:

ad- (drejt) + sociō (të bashkohesh, të lidhesh)

Kuptimi literal është: “të bashkosh,” “të lidhesh me”.  

Në psikologji, termi ka evoluar për të përshkruar mënyrën se si idetë apo imazhet mendore lidhen mes vete, qoftë përmes afërsisë kohore, ngjashmërisë, apo rëndësisë emocionale.

 Elaborim

Puna e hershme psikiatrike e Jungut u ndikua fuqishëm nga psikologjia eksperimentale e kohës. Ai zhvilloi testet e asociacioneve me fjalë për të hetuar se si mendja e pavetëdijshme e individit reagon ndaj fjalëve nxitëse. Metoda ishte e thjeshtë: një fjalë-stimul i lexohej pacientit me zë të lartë dhe ai duhej të thoshte fjalën e parë që i vinte në mendje. Jungu regjistronte:

• Kohën e reagimit

• Përmbajtjen e asociacionit

• Reagimet fizike (si hezitimi, e qeshura, ndryshimet emocionale)

• Përsëritje apo mungesë reagimi

• Harrimi i fjalëve të mëvonshme

Këto devijime interpretoheshin si shenja të komplekseve që pengonin vetëdijen e zakonshme.

  Asociacionet dhe kompleksiteti psikik

Një nga zbulimet më të rëndësishme të Jungut ishte të kuptuarit se çrregullimet në asociacione shpesh sinjalizonin praninë e një kompleksi psikik, një pjesë gjysmë-autonome e psikës që përqendrohet rreth një përvoje të dhimbshme dhe emocionalisht të ngarkuar. Për shembull, nëse tek një individ fjala "baba" shkaktonte hezitime të vazhdueshme, kontradikta apo reagime emocionale, Jungu do të dyshonte për ekzistencën e një kompleksi rreth figurës së babait.

Ndryshe thënë, Jungu e kuptoi procesin e asociacioneve si një hartë të topografisë emocionale të psikës.
Egoja mund të besojë se e njeh vetveten, por asociacionet tregojnë një histori tjetër; një histori të formuar nga kujtesa, trauma, shtypje, dëshira dhe imazhe arketipore.

Kjo metodë e lejoi Jungun të demonstrojë se psika funksionon si një realitet i gjallë, jo si një depo pasive.

Ndërsa fillimisht ishte një mjet diagnostifikues, asociacionet morën një rëndësi më të thellë simbolike në punën e mëvonshme të Jungut. Ato u shndërruan në një mënyrë për të hyrë në dialog me pavetëdijen, veçanërisht përmes:

• Analizës së ëndrrave: ku një simbol eksplorohet përmes asociacioneve personale ose kulturore

• Imagjinatës aktive: ku një simbol thellohet me qëllim përmes asociacioneve, duke çuar në transformim të brendshëm

• Artit dhe të shkruarit spontan: ku asociacionet zbulojnë përmbajtje arketipore të pavetëdijshme

Më shumë se thjesht përgjigje verbale, asociacionet janë mesazhe nga thellësitë e mendjes; janë gjurmë, jehona dhe hëna të vogla në pyllin e errët të psikës. T’i ndjekësh ato do të thotë të fillosh dialogun me pavetëdijen, gjë që për Jungun është vetë thelbi i shërimit dhe individuimit.